parte três

Nadal się do mnie nie odzywa po ostatniej kłótni, kiedy to wykrzyczałam mu w nerwach, że mam go dość. Dostałam tylko ten absurdalny list, którego nie jestem w stanie pojąć. Każdego dnia usycham z tęsknoty coraz bardziej, choć tak naprawdę minęły trzydzieści dwie godziny, pięć minut i siedemnaście sekund, odkąd ostatnio Go widziałam, zanim trzasnęłam drzwiami od Jego mieszkania i zanim potrąciłam na schodach zdziwioną sąsiadkę, podczas gdy zbiegałam na oślep po schodach.

Zawsze wiedziałam, że jestem jakaś dziwna. Czasem wydawało mi się, że to kwestia mojego charakteru, znowu innym razem sądziłam, że to wina wychowania. Wychowywania przeze mnie moich rodziców. Za każdym razem, kiedy wracałam do domu, zastawałam tę samą sytuację. Różniły się tylko przedmioty, ludzie zawsze ci sami – moi rodzice i sąsiadka z góry. Czasem na stole stały butelki po wódce, a niekiedy po tanich winach. W tamtych ciężkich czasach siłę czerpałam z siatkówki; z faktu, że mogę połączyć przyjemne z pożytecznym – pracować i oglądać siatkarskie treningi i mecze, być blisko, choć tak daleko tych wielkich ludzi. Gdyby nie moja praca, nigdy nie spotkałabym Jego.

Stałaś tam, z mopem w dłoni, speszona i zawstydzona, chciałaś odejść. Nie pozwoliłem ci, oznajmiłem, że już wychodzę, ale muszę się ubrać. Twoje policzki przybrały kolor purpury, a ja cieszyłem się w głębi duszy, że potrafię kogoś zawstydzić. W tamtym okresie byłem najgorszy. Zupełnie nie wiem jak to się stało, że przywiązałem się do ciebie tak mocno. Mówię ci o tym nie dlatego, by cię zranić, lecz dlatego, by uświadomić ci, jak ważna dla mnie wtedy byłaś. Nadal jesteś, choć teraz już nie mamy szans.

Wydaje mi się, że każde następne spotkanie w szatni pomagało ci się ze mną oswoić. Teraz celowo zostawałem dłużej pod prysznicem po to, by spotkać ciebie. Czy twój zawód miał jakiekolwiek znaczenie? Nie sądzę. Nawet z włosami związanymi wysoko, ujarzmionymi czerwoną bandamką, w czarnych legginsach i czarnym tiszercie oraz dopełniającym całości mopie, wyglądałaś dla mnie świetnie. To naprawdę nie miało dla mnie znaczenia. Twoja historia, opowiedziana jakieś kilkanaście spotkań później, w tym trzech na neutralnym gruncie, w kawiarni, kiedy to dałaś mi się zaprosić na zieloną herbatę, bo kawy nie pijasz; zrobiła na mnie wrażenie, owszem. Ale nie zmieniła mojego stosunku do ciebie. Nieistotne było, jakie miałaś pochodzenie, jak trudne dzieciństwo i problemy ze sobą.

_*      ^*     _*

_{Bo dzisiaj jest święto lasu, AZS wygrał mecz. JESTEM Z NICH TAKA DUMNA!} 

_{I liczę na wygraną ósmego marca, z okazji dnia kobiet, kiedy to będzie miał miejsce mój debiut dziennikarski.}